Jonge mensen zijn klaar om leiding te geven — Ga uit de weg
Decennia lang beweerde de Democratische Partij dat de demografie van jongere generaties een mooie toekomst zou inluiden, een multiraciale coalitie van jonge kiezers die niet werd belast door de raciale verdeeldheid van het verleden en verenigd in een visie van een werkelijk inclusieve toekomst.
De verkiezingen van 2008 voelden als een begin om die belofte waar te maken.
Voor de voorverkiezingen van 2008 zag Hillary Clinton eruit als de schoen-in voor de nominatie. Haar overwinning zou hebben betekend dat we een Bush hadden gehad, een Clinton, een Bush, en dan nog een Clinton als presidenten back-to-back, waardoor Amerika goed op weg was om een volwaardige oligarchie te worden, waar je achternaam bepalend is voor je geschiktheid om voorzitter te worden.
Maar toen kwam - schijnbaar uit het niets - een presidentskandidaat waar onze generatie verliefd op werd: Barack Hussein Obama. Hij probeerde onze verwachtingen niet met cynisme te temperen, ons te vertellen wat we wel en niet konden bereiken. In plaats daarvan maakte hij van zijn slogan een resonerende strijdkreet van jeugdig verzet: Ja dat kunnen we. Si, se puede. Het ging niet om hem. Het ging over ons.
Onze generatie, die begon te vrezen dat klimaatverandering onze toekomst zou beheersen, hoorde een presidentskandidaat zeggen: “Laat dit de generatie zijn die Amerika eindelijk bevrijdt van de tirannie van olie... om deze crisis van de opwarming van de aarde om te zetten in een moment van kansen voor innovatie en het scheppen van banen... Laten we de generatie zijn die toekomstige generaties trots maakt op wat we hier hebben gedaan."
Onze generatie, die begon te vrezen dat klimaatverandering onze toekomst zou beheersen, hoorde een presidentskandidaat zeggen: “Laat dit de generatie zijn die Amerika eindelijk bevrijdt van de tirannie van olie... om deze crisis van de opwarming van de aarde om te zetten in een moment van kansen voor innovatie en het scheppen van banen... Laten we de generatie zijn die toekomstige generaties trots maakt op wat we hier hebben gedaan."
We hoorden die boodschap van empowerment en we bleken van kracht. Obama won jonge mensen met recordaantallen en dreef hem naar een overtuigende verkiezingsoverwinning. Het leek erop dat de voorspelde jongerencoalitie eindelijk was gearriveerd.
Toen kwamen de verkiezingen van 2016 en daarmee een aantal ontnuchterende waarheden, vooral voor blanke Amerikanen die begonnen te geloven dat racisme voorbij was. De eerste zwarte president werd gevolgd door een terugwerkende president, die zich wilde verzetten tegen alles waar zijn voorganger voor stond. Het bleek dat de oudere coalitie er nog was, schoppend en boos.
We moeten in 2020 winnen en deze haatpolitiek afwijzen. Om dat te doen, hebben we het enthousiasme van de jeugdkiezer nodig, zoals we in 2008 hadden. Deze keer staat de jonge generaties Obama-coalitie achter Bernie Sanders, die dezelfde boodschap van optimisme, mogelijkheden en ambitie brengt. Het is precies wat we nodig hebben, in een tijd waarin wanhoop – of het nu over Trump of over de klimaatcrisis gaat – klaar lijkt om het over te nemen.
Dus waarom lijkt het democratische establishment – en in hun kielzog, zoveel oudere kiezers – vastbesloten om zich te verzetten tegen de demografische groep waarvan ze lang hebben beloofd dat ze iedereen zal redden: de jonge, multiraciale generaties millennials en Gen Z?
Veel vastgeroeste functionarissen van de Democratische Partij zien Sanders als het worstcasescenario en hebben het weekend voor Super Tuesday de massale goedkeuring van Joe Biden door elke andere kandidaat georkestreerd. De resulterende mediagolf ($ 77 miljoen aan gratis pers), duwde Biden van een sterke tweede plaats naar de lichte koploper van de ene dag op de andere.
Maar wie volgde deze golf niet? Jonge kiezers. Op Super Tuesday zetten we onze diepe steun aan Bernie Sanders voort, zelfs in Alabama (zijn slechtst presterende staat), waar hij naar huis ging 46% van de jongeren stemmen: een aanzienlijk aantal. Onder jonge Latinx-kiezers zijn die marges nog groter, met Sanders wint maar liefst 84% van de Latinx-stemmers onder de 30 in Californië, tegen Biden's 5%.
Bron: Washington Post Super Tuesday Exit Polls
We hebben dat enthousiasme van jonge kiezers nodig om de algemene verkiezingen tegen Trump te winnen. En we moeten Trump verslaan.
De klimaatcrisis bedreigt de bewoonbaarheid van de planeet – binnen ons leven – en Trump is een ontkenner van klimaatverandering.
De toekomst van een multiraciale, multiculturele samenleving (zoals onze generatie vertegenwoordigt) wordt bedreigd door toenemend etnonationalisme over de hele wereld - in Brazilië onder Bolsonaro, in India onder Modia en in Amerika onder Trump.
Ambtenaren van de Democratische partij – en de bevooroordeelde media-industrie waarop ze vertrouwen – gokken op onze toekomst en wedden dat we Trump kunnen verslaan zonder enthousiasme van de jeugd. Dat is een verloren weddenschap. Democraten moeten één belangrijke les leren van de afgelopen 5 verkiezingen:
- Matige, "verkiesbare" Al Gore - een voormalige VP - verloor.
- Matige, "verkiesbare" John Kerry - verloren
- Optimistisch, "hoop en verandering" Barack Obama - als "risicovol" beschouwd - won
- Gematigde, "verkiesbare" Hillary Clinton - verloren
Waarom zouden we moeten geloven dat de gematigde, "verkiesbare" Joe Biden het beter zal doen dan het radicale optimisme van Bernie Sanders?
Als Biden deze voorverkiezing wint, hoop ik dat de dreiging van Donald Trump voldoende zal zijn om jonge kiezers weg te jagen. Maar waarom gokken met de toekomst? Als we verkiezingen willen winnen, is jeugdpassie de absolute zekerheid.
Zelfs een paar procent minder enthousiasme zou ons de presidentsverkiezingen tegen een gevaarlijke despoot kunnen kosten. Ondertussen kon een vuur in onze buik, zoals we hadden toen Obama werd gekozen, niet alleen het presidentschap veiligstellen, maar ook de Senaat, waardoor we democratische hervormingen en progressief beleid konden doorvoeren.
De Democratische Partij noemt de Obama-coalitie – een multiraciale jeugdgeneratie – al lang de toekomst van onze partij. Nou, de toekomst is aangebroken. Het is tijd om ons te laten leiden.
