fbpx

Bewegingsupdates

Er gaan mensen dood en het congres is op vakantie

Er gaan mensen dood en het congres is op vakantie

door Sophie Guthier, foto door Josh Yoder

Ik ben 19 jaar oud en stopte met studeren om te organiseren. Ik vraag me af waarom het Congres mijn gevoel van urgentie niet deelt.

De overstap naar fulltime organiseren was voor mij een natuurlijke keuze. Op de middelbare school was ik helemaal bezig met organiseren. Ik heb er het grootste deel van mijn tijd aan besteed - al mijn vrije tijd tussen de lessen door, al mijn tijd na school, en eerlijk gezegd heb ik zelfs enkele lessen overgeslagen om actie te ondernemen.

Ik was in eerste instantie niet van plan om af te vallen. Sinds de middelbare school had ik het in mijn hoofd dat ik zou gaan studeren en milieuwetenschappen zou gaan studeren. Ik wist dat ik iets met mijn leven wilde doen om mijn vrienden en familie te redden van de verwoesting van de klimaatverandering. Ik dacht dat een graad in milieuwetenschappen me zou helpen erachter te komen hoe ik dat moest doen.

foto door Josh Yoder

Het was altijd een springplank voor mij, niet het uiteindelijke doel. Ik heb nooit een droomschool gehad waar ik naar toe wilde, of enig idee van wat voor baan ik zou doen als ik klaar was. Ik zag school gewoon als iets dat ik moest doen, zodat ik verder kon met organiseren.

Ik kwam in de herfst van 2019 terecht op een staatsschool, UW-Madison. Ik haatte het. Elk moment in de klas had me verveeld en angstig. Ik wilde actie ondernemen, geen theorie leren die volledig in strijd was met mijn waarden. Mijn klas economie over klimaatverandering probeerde me te leren dat koolstofbelastingen en kapitalisme de klimaatverandering konden oplossen. De mensen om me heen leken niet dezelfde urgentie te voelen als ik voelde om deze crisis te stoppen.

Ik wist dat ik daar niet de komende vier jaar van mijn leven vast kon zitten. Dus ik ging weg.

Ik was niet alleen. Zoveel van mijn vrienden en collega-organisatoren realiseerden zich ook dat we het beste gedijen als we in de wereld zijn en proberen een verschil te maken door middel van organiseren en actie. School is niet voor iedereen.

We hebben protesten georganiseerd, aangedrongen op beleid en een gemeenschap van hoop en veerkracht gekoesterd. Gedreven door de angst en angst voor de dreigende klimaatcrisis, hebben we ons van ganser harte gestort op het organiseren van verandering.

Waarom heeft het Congres ons vuur niet?

Coronavirus is het voorbeeld dat niemand wilde – een duidelijke illustratie van hoe onvoorbereid we zijn om een ​​ingrijpende crisis aan te pakken. En in plaats van de confrontatie aan te gaan, alles in het werk te stellen om onze gemeenschappen te helpen die werkloos, ziek en bang zijn... Het congres ging op reces.

Niet alleen dat - ze gingen in de pauze direct nadat ze een stimuleringswet hadden aangenomen die bijna niets voor mensen deed. De machthebbers hielpen de machthebbers - ze hielpen luchtvaartmaatschappijen, cruisemaatschappijen, grote bedrijven - keerden zich toen om en vroegen zich af wat de kosten waren van de ventilatoren die ziekenhuizen nodig hebben om levens te redden.

Bijna 800 mensen stierven op één dag in New York. Waar was het congres? Op reces.

En nu is er sprake van mensen weer aan het werk en op straat te krijgen, terwijl zorgprofessionals zo overweldigd en onderbeschermd zijn dat ook zij sterven?

We kunnen zo niet doorgaan. Vandaag negeert het Congres de pijn van de miljoenen mensen die door dit virus zijn getroffen. Morgen negeren ze de pijn van miljoenen getroffen door bosbranden, overstromingen, luchtvervuiling en afstervende gewassen. Zelfde shit, andere crisis.

We moeten een verandering eisen. Ten eerste, een reddingsoperatie van het volk — een stimulans die zal dienen voor de behoeften van gewone mensen, niet voor CEO's die geld oppotten voor zichzelf. Het moet ervoor zorgen dat mensen genoeg geld hebben om te overleven, terwijl de bedrijven in het hele land voor de veiligheid worden gesloten. Het moet onze beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg voorzien van de beschermingsmiddelen die ze nodig hebben om het leven van mensen te redden, ook dat van henzelf.

Een reddingsoperatie van het volk is de beste kans die we hebben om economisch terug te stuiteren en de infrastructuur op te zetten die nodig is om ervoor te zorgen dat eventuele volgende crises onze kant op komen - zoals de dreigende klimaatcrisis - ons nooit meer op deze manier zal breken.

Daar organiseer ik nu voor. Daar strijden mijn collega-organisatoren voor. Het is wat het congres moet waar ze voor vechten - en het is aan ons om ons uit te spreken als ze dat niet doen.

Je hoeft niet eens te stoppen met school om mee te doen. Meld je aan voor onze Sunrise School-trainingen om meer te leren over organiseren om de toekomst te winnen die we verdienen.

Volgende lezen: